Τι λέει

Αυτό είναι ένα μάθημα στα θαύματα.   Είναι ένα απαιτούμενο μάθημα. Μόνο ο χρόνος που θα το κάνεις επαφίεται σε σένα. Η ελεύθερη βούληση δεν σημαίνει ότι μπορείς να διαμορφώσεις την διδακτέα ύλη. Σημαίνει μόνο ότι μπορείς να επιλέξεις αυτό που εσύ θέλεις σε μία δεδομένη στιγμή. Το μάθημα δεν στοχεύει να διδάξει το νόημα της αγάπης, γιατί αυτό είναι πέρα απ’ ό,τι μπορεί να διδαχτεί. Στοχεύει όμως στο ν’ απομακρύνει τα εμπόδια της επίγνωσης για την παρουσία της αγάπης, η οποία είναι η φυσική σου κληρονομιά. Το αντίθετο της αγάπης είναι ο φόβος, αλλά αυτό που εμπεριέχει τα πάντα δεν μπορεί να έχει κανένα αντίθετο.

Αυτό το μάθημα μπορεί επομένως να συνοψιστεί πολύ απλά ως εξής: 

Τίποτα πραγματικό δεν μπορεί ν’ απειληθεί.

Τίποτα μη-πραγματικό δεν υπάρχει. 

     Σ’ αυτό έγκειται η ειρήνη του Θεού. 

Αυτή είναι η εισαγωγή με την οποία ξεκινά το Ένα Μάθημα στα Θαύματα. Κάνει μία θεμελιώδη διάκριση ανάμεσα στο πραγματικό και το μη-πραγματικό. Ανάμεσα στην γνώση και την αντίληψη. Η γνώση είναι αλήθεια, σύμφωνα με τον ένα νόμο, το νόμο της αγάπης του Θεού. Η αλήθεια είναι αναλλοίωτη, αιώνια, και ξεκάθαρη. Μπορεί να αναγνωριστεί, αλλά δεν μπορεί να μεταβληθεί. Ισχύει για τα πάντα όσα ο Θεός δημιούργησε, και μόνο ό,τι Αυτός δημιούργησε είναι πραγματικό. Είναι πέρα από μάθηση επειδή είναι πέρα από χρόνο και διαδικασία. Δεν έχει κανένα αντίθετο^.

καμία αρχή και κανένα τέλος. Απλώς είναι.

Ο κόσμος της αντίληψης, όμως, είναι ο κόσμος του χρόνου, της αλλαγής, των αρχών και τελειωμάτων. Βασίζεται στην ερμηνεία και όχι σε γεγονότα. Είναι ο κόσμος της γέννησης και του θανάτου, θεμελιωμένος πάνω στην πίστη στην ελλειμματικότητα, την απώλεια, τον διαχωρισμό, και τον θάνατο. Μαθαίνεται, δεν δίνεται, είναι επιλεκτικός στην εμφάσεις της αντίληψης, ασταθής στην λειτουργία του, και ανακριβής στις ερμηνείες του.

Από την γνώση και την αντίληψη αντίστοιχα, δύο διακριτά συστήματα σκέψης προκύπτουν, τα οποία είναι αντίθετα από κάθε άποψη. Στο βασίλειο της γνώσης δεν υπάρχει καμία σκέψη ξέχωρα από τον Θεό, επειδή ο Θεός και η Δημιουργία Του μοιράζονται μία Βούληση. Ο κόσμος της αντίληψης, όμως, είναι φτιαγμένος από την πίστη στα αντίθετα και στις διαχωρισμένες βουλήσεις, αέναα συγκρουόμενες μεταξύ τους και με τον Θεό. Ό,τι βλέπει και ακούει η αντίληψη φαίνεται να είναι πραγματικό επειδή αυτή επιτρέπει να έρθει στην επίγνωση μόνο ό,τι συνάδει με τις επιθυμίες του αντιλαμβανόμενου. Αυτό οδηγεί σ’ ένα κόσμο ψευδαισθήσεων, ένα κόσμο ο οποίος χρειάζεται συνεχή άμυνα ακριβώς επειδή δεν είναι πραγματικός. 

   Όταν έχεις εγκλωβιστεί μέσα στον κόσμο της αντίληψης, έχεις εγκλωβιστεί μέσα σ’ ένα όνειρο. Δεν μπορείς να διαφύγεις χωρίς βοήθεια, επειδή όλα όσα οι αισθήσεις σου δείχνουν απλά καταμαρτυρούν την πραγματικότητα του ονείρου. Ο Θεός έχει δώσει την Απάντηση, την μόνη Οδό εξόδου, τον αληθινό Βοηθό. 

Είναι η λειτουργία της Φωνής Του, του Αγίου Πνεύματός Του, να διαμεσολαβεί ανάμεσα στους δύο κόσμους. Αυτό δύναται να το κάνει επειδή, ενώ από την μία Αυτός γνωρίζει την αλήθεια, απ’ την άλλη Αυτός επίσης αναγνωρίζει τις ψευδαισθήσεις μας, χωρίς εντούτοις να τις πιστεύει. Είναι ο στόχος του Αγίου Πνεύματος να μας βοηθήσει να διαφύγουμε από τον κόσμο του ονείρου διδάσκοντάς μας πώς ν’ αντιστρέψουμε τον τρόπο σκέψης και να ξεμάθουμε τα λάθη μας. Η συγχώρεση είναι το μεγάλο μαθησιακό βοήθημα του Αγίου Πνεύματος για να συμβεί αυτή η αντιστροφή σκέψης. Το Μάθημα έχει τον δικό του ορισμό για το τι είναι πραγματικά η συγχώρεση, όπως με τον δικό του τρόπο ορίζει το τι είναι ο κόσμος.

Ο κόσμος που βλέπουμε απλώς καθρεφτίζει το δικό μας εσωτερικό πλαίσιο αναφοράς – τις κυρίαρχες ιδέες, επιθυμίες και συναισθήματα μέσα στο νου μας. «Η προβολή φτιάχνει την αντίληψη» (Κείμενο, σελίδα 483). Πρώτα κοιτάμε μέσα, αποφασίζουμε το είδος του κόσμου που θέλουμε να δούμε και μετά προβάλουμε αυτόν τον κόσμο εξωτερικά, καθιστώντας τον την αλήθεια όπως εμείς την βλέπουμε. Τον καθιστούμε αληθινό μέσω των ερμηνειών μας για το τι είναι αυτό που βλέπουμε. Εάν χρησιμοποιούμε την αντίληψη για να δικαιολογήσουμε τα δικά μας λάθη – τον θυμό μας, τις παρορμήσεις μας να επιτεθούμε, το έλλειμμα αγάπης που έχουμε με όποιο τρόπο εκδηλωθεί – θα βλέπουμε ένα κόσμο κακού, καταστροφής, κακίας, φθόνου και απελπισίας. Όλα αυτά πρέπει να μάθουμε να τα συγχωρούμε, όχι επειδή είμαστε «καλοί» και «φιλάνθρωποι», αλλά επειδή αυτό που βλέπουμε δεν είναι αληθινό. Έχουμε στρεβλώσει τον κόσμο με τις στρεβλωμένες μας άμυνες, και επομένως βλέπουμε αυτό που δεν υπάρχει εκεί. Καθώς μαθαίνουμε ν’ αναγνωρίζουμε τα αντιληπτικά μας σφάλματα, επίσης μαθαίνουμε να κοιτάμε πέρα απ’ αυτά ή «συγχωρούμε». Την ίδια στιγμή εμείς συγχωρούμε τον εαυτό μας, κοιτώντας πέρα από τις στρεβλές ιδέες για τον εαυτό προς τον Εαυτό που ο Θεός δημιούργησε μέσα μας και ως εμάς.

Η αμαρτία ορίζεται ως «έλλειψη αγάπης» (Κείμενο, σελίδα 12). Αφού η αγάπη είναι τα πάντα όσα υπάρχουν, η αμαρτία από την οπτική του Αγίου Πνεύματος είναι ένα λάθος που χρήζει διόρθωσης, και όχι ένα κακό που χρήζει τιμωρίας. Το αίσθημα ανεπάρκειας, αδυναμίας και μη ολοκλήρωσης πηγάζει από την βαριά επένδυση στην «αρχή ελλειμματικότητας» η οποία διέπει όλον τον κόσμο των ψευδαισθήσεων. Από εκείνη την οπτική, αναζητούμε στους άλλους αυτό που νιώθουμε ότι λείπει σε εμάς. «Αγαπάμε» έναν άλλον προκειμένου ν’ αποκτήσουμε κάτι εμείς. Αυτό, για την ακρίβεια, είναι αυτό που εκλαμβάνεται από τον κόσμο του ονείρου σαν αγάπη. Δεν μπορεί να υπάρχει μεγαλύτερο λάθος απ’ αυτό, επειδή η αγάπη αδυνατεί να ζητήσει οτιδήποτε.

Μόνον οι νόες μπορούν να συνενωθούν, και εκείνους που ο Θεός έχει συνενώσει κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να χωρίσει (Κείμενο, σελ. ). Είναι όμως μόνον στο επίπεδο του Χριστού Νου που η αληθινή ένωση είναι δυνατή, και η οποία όντως δεν χάθηκε ποτέ.  

Το «μικρό Εγώ» ζητά να τονώσει τον εαυτό του με εξωτερική έγκριση, εξωτερικά αποκτήματα, και εξωτερική «αγάπη». Ο Εαυτός τον οποίο ο Θεός δημιούργησε δεν χρειάζεται τίποτα. Είναι παντοτινά πλήρης, ασφαλής, αγαπημένος και αγαπών. Επιζητά να μοιραστεί και όχι ν’ αποκτήσει. Να προεκτείνει και όχι να προβάλει. Δεν έχει καμία ανάγκη και θέλει να συνενωθεί με τους άλλους μέσα από την κοινή τους επίγνωση αφθονίας.

Οι ξεχωριστές σχέσεις του κόσμου είναι καταστροφικές, εγωϊστικές και παιδιάστικα εγωκεντρικές. Όμως, εάν δοθούν στο Άγιο Πνεύμα, αυτές οι σχέσεις μπορούν να γίνουν το πιο ιερό πράγμα επί γης – τα θαύματα που δείχνουν τον δρόμο επιστροφής στον Παράδεισο. Ο κόσμος χρησιμοποιεί τις ξεχωριστές του σχέσεις ως ένα τελικό όπλο αποκλεισμού και μία κατάδειξη διαχωριστικότητας. Το Άγιο Πνεύμα τις μεταμορφώνει σε τέλεια μαθήματα συγχώρεσης και αφύπνισης από το όνειρο. Κάθε μία είναι μία ευκαιρία ν’ αφεθούν να θεραπευτούν οι αντιλήψεις και να διορθωθούν τα σφάλματα. Κάθε μία είναι άλλη μία ευκαιρία να συγχωρεθεί ο εαυτός συγχωρώντας έναν άλλο. Και κάθε μία γίνεται μία ακόμα πρόσκληση για το Άγιο Πνεύμα και την ενθύμηση του Θεού. 

Η αντίληψη είναι μία λειτουργία του σώματος, και επομένως αντιπροσωπεύει ένα όριο στην επίγνωση. Η αντίληψη βλέπει μέσα από τα μάτια του σώματος και ακούει μέσα από τα αυτιά του σώματος. Προκαλεί τις περιορισμένες αποκρίσεις που έχει το σώμα. Το σώμα φαίνεται να έχει από μόνο του κίνητρα και να είναι ανεξάρτητο, όμως στην πραγματικότητα μόνο ανταποκρίνεται στις προθέσεις του νου. Εάν ο νους επιθυμεί να το χρησιμοποιήσει για επίθεση οιασδήποτε μορφής, αυτό γίνεται θύμα της αρρώστιας, της γήρανσης και της αποσύνθεσης. Αντίθετα, εάν ο νους δεχτεί την πρόθεση του Αγίου Πνεύματος, το σώμα γίνεται ένας χρήσιμος τρόπος επικοινωνίας με τους άλλους, άτρωτο για όσο χρειάζεται, και που γλυκά αφήνεται παράμερα όταν η χρήση του λήξει. Από μόνο του το σώμα είναι ουδέτερο, όπως είναι και τα πάντα μέσα στον κόσμο της αντίληψης. Το εάν θα χρησιμοποιηθεί για τους στόχους του εγώ ή του Αγίου Πνεύματος εξαρτάται απόλυτα από το τι επιθυμεί ο νους.

Το αντίθετο της όρασης μέσα από τα μάτια του σώματος είναι η όραση Χριστού, η οποία καθρεφτίζει σθένος αντί γι’ αδυναμία, ένωση αντί για διαχωρισμό, και αγάπη αντί για φόβο. Το αντίθετο της ακοής μέσα από τα αυτιά του σώματος είναι η επικοινωνία μέσω της Φωνής για τον Θεό, το Άγιο Πνεύμα, που κατοικεί μέσα σε καθέναν μας. Η Φωνή Του φαίνεται απόμακρη και δύσκολο ν’ ακουστεί επειδή το εγώ, το οποίο μιλά για τον μικρό, διαχωρισμένο εαυτό, φαίνεται να μιλά πολύ πιο δυνατά. Αυτό είναι αντεστραμμένο. Το Άγιο Πνεύμα μιλά με αδιάψευστη καθαρότητα και ακατανίκητη απήχηση. Όποιος δεν επιλέγει να ταυτιστεί με το σώμα δεν γίνεται να μην ακούσει τα μηνύματά Του  αποδέσμευσης και ελπίδας, ούτε γίνεται να μην δεχτεί πρόσχαρα την όραση του Χριστού ανταλλάσσοντάς την με την δυστυχή εικόνα του εαυτού του. 

Η όραση Χριστού είναι το δώρο του Αγίου Πνεύματος, η εναλλακτική του Θεού για την ψευδαίσθηση του διαχωρισμού και 

την πίστη στην πραγματικότητα της αμαρτίας, της ενοχής και του θανάτου. Αυτή είναι η μία διόρθωση για όλα τα σφάλματα της αντίληψης. Η επανασυμφιλίωση των φαινομενικά αντιθέτων πάνω στα οποία αυτός ο κόσμος βασίζεται. Το καλοσυνάτο της φως δείχνει όλα τα πράγματα από άλλη οπτική γωνία, καθρεφτίζοντας ένα σύστημα σκέψης που πηγάζει από την γνώση και που κάνει την επιστροφή στον Θεό όχι μόνο δυνατή αλλά και αναπόφευκτη. Αυτό που θεωρείτο ως αδικίες που έγιναν σε κάποιον από κάποιον άλλο, τώρα γίνεται ένα κάλεσμα για βοήθεια και για ένωση. Η αμαρτία, η αρρώστια και η επίθεση ορώνται ως εσφαλμένες αντιλήψεις που ζητούν θεραπεία μέσα από ευγένεια και αγάπη. Οι άμυνες εγκαταλείπονται επειδή εκεί όπου δεν υπάρχει καμία επίθεση δεν υπάρχει καμία ανάγκη γι’ αυτές. Οι ανάγκες των αδελφών μας γίνονται δικές μας, επειδή αυτοί κάνουν μαζί μας το ταξίδι καθώς βαδίζουμε προς τον Θεό. Χωρίς εμάς εκείνοι θα έχαναν τον δρόμο. Χωρίς αυτούς εμείς δεν θα μπορούσαμε ποτέ να βρούμε τον δικό μας.

Η συγχώρεσης είναι άγνωστη στον Παράδεισο, όπου η ανάγκη της είναι αδιανόητη. Όμως, σ’ αυτόν τον κόσμο, η συγχώρεση είναι μία απαραίτητη διόρθωση για όλα τα λάθη που έχουμε κάνει. Το δόσιμο της συγχώρεσης είναι ο μόνος τρόπος εμείς να την έχουμε, γιατί αυτή καθρεφτίζει τον νόμο του Παράδεισου ότι το δόσιμο και η λήψη είναι το ίδιο. Ο Παράδεισος είναι η φυσική κατάσταση των Υιών του Θεού όπως Αυτός τους δημιούργησε. Αυτή είναι η πραγματικότητά τους αιώνια. Δεν έχει μεταβληθεί επειδή έχει ξεχαστεί.

Η συγχώρεση είναι το μέσο με το οποίο θα ενθυμηθούμε. Μέσω της συγχώρεσης το σκεπτικό του κόσμου αντιστρέφεται. Ο συγχωρών κόσμος γίνεται η πύλη του Παράδεισου, επειδή με το έλεός του μπορούμε επιτέλους να συγχωρέσουμε τον εαυτό μας. Μη κρατώντας κανέναν φυλακισμένο στην ενοχή, ελευθερωνόμαστε. Αναγνωρίζοντας τον Χριστό μέσα σε όλους τους αδελφούς μας, αναγνωρίζουμε την Παρουσία Του στον εαυτό μας. Ξεχνώντας όλες τις εσφαλμένες αντιλήψεις μας, και μη έχοντας από το παρελθόν να μας κρατά πίσω, μπορούμε να ενθυμηθούμε τον Θεό. Πέρα απ’ αυτό, η μάθηση δεν μπορεί να πάει. Όταν θα είμαστε έτοιμοι, ο Ίδιος ο Θεός θα κάνει το τελικό βήμα για την επιστροφή μας σ’ Αυτόν.

Επιστροφή στην εισαγωγή "Τι είναι το Μάθημα"